Dezinformon Putin: Bashkëpunimi ynë me Kinën, faktor stabilizues ndërkmbëtar
Unë jam një DJ – Ju lutem, mos kërkoni më kërkesa
Tbota e teatrit është ngritur në krahë kohët e fundit një rritje e sjelljes së keqe nga audienca. Njerëzit kanë marrë pjesë në shfaqje shumë të dehur, ndonjëherë duke u grindur dhe përgjithësisht duke ulëritur dhe ulëritur si dhelpra që tunden. Dhe ndërsa është padyshim një situatë e zymtë, ndihem i detyruar të theksoj se aktorët përjetojnë një pjesë të sjelljes së keqe që bëjnë DJ-të. Mark Rylance, për shembull, nuk i është kërkuar kurrë të heqë një soliloku të Shekspirit kur ai është duke interpretuar Beckett. Beverley Knight nuk është pyetur kurrë se ku janë dhomat e pritjes derisa ajo është në skenë. James Norton nuk e ka pasur kurrë një djalë demon, pa mendjen për drogën, t’i thotë atij se ai është s*** dhe se ai do të “përplaset” para të gjithëve.
Kjo më ndodhi në Brighton në fillim të viteve 2000, ndoshta në një nga herët e para kur luajta në një klub. Më pëlqen DJing dhe jam i sigurt që do ta bëj gjithmonë. Por është e trishtueshme të thuhet se – edhe në një natë të mirë – mund të jetë një punë jashtëzakonisht konfrontuese dhe agresive, dhe gjithashtu një punë çuditërisht e vetmuar. Është një situatë që absolutisht nuk ndihmon kur njerëzit kërkojnë kërkesa.
Ju me të vërtetë mund ta ndani njerëzimin midis njerëzve që do ose nuk do të pyesin a DJ për një këngë. Për shumicën dërrmuese të publikut, ndihet si një veprim thellësisht i turpshëm dhe i turpshëm. Një akt i arrogancës së lartë. “Nuk do të futeshe në një kuzhinë të ngarkuar dhe nuk do të qortoje një kuzhinier që të shtojë qimnon në një tiramisu,” tha dikur një miku im. Njerëzit më kanë ofruar para për të luajtur disa këngë më parë. Imagjinoni dikë që bën diçka të ngjashme me një lexues lajmesh ose drejtuese në Proms.
Source link